Προσωπικό.

Διασχίζοντας τις μεσοπορτες ενός αχαρου κτιρίου αναδύθηκες εμπρός μου.

Η ενέργεια σου φώτισε τον χώρο, λίγα δευτερόλεπτα σιωπής , είχες κάτι να μου πείς.

Ήταν ένα φθινόπωρο διαφορετικά μοιρασμένο ανάμεσα στη λήθη και τον αγώνα και εσύ έφερες θύμισες καλά κρυμμένες στο μπλε σου φόρεμα.

Πλέον έχει μείνει μια αστραπή φωτός εντός μου
Όπως το φως σκεδαστηκε μέσα στα διαυγή γαλαζοπράσινα νερά που έχεις αντί για μάτια.

Και όπως δακρύζεις εσύ άνθρωπο δεν συνάντησα να με πονάει τόσο.

Και όπως οι νευρώνες σου φωτίζονται οι συχνότητες μας ταυτιζομενες παράγουν την τέλεια νότα που ολοκληρώνει το LaCrimosa των επιθυμιών μας.

 Δια πυρός και σιδήρου

Τοίχοι ζωγραφισμένοι , ξεπλυμένοι απο τον ήλιο και τη βροχή , 

η μόνη μας παρέα στις βραδυνές παρανομες πλεον βολτες μας

Περιπατοι σιωπής, περισσυλογης , περιπατοι σε ενα λαβυρινθο με λαθος χαρτη.

Παντα θα ψαχνεις εναν προσανατολισμο χωρις πυξιδα.

 Ειναι οι περιπατοι αξιοι της ληθης;

Συντομα θα βγεις στο ξεφωτο, θα δωσεις αξια στις περιπλανησεις σου

Μοναχα που δεν θα εισαι ο ιδιος.

Καθε λαβυρινθος τρωει και ενα κομματι απο τη διαθεση σου για αναζητηση.

Ξεφωτο χωρις ικανα ματια να το απολαυσουν ειναι απλα μια αυταπατη.

Ερχομαστε απο πολυ μακρια για να χαθουμε σε ενα λαβυρινθο.

Δια μεσου πυρος και σιδηρου θα χαραξουμε νεες πορειες εναντια σε καθε λαβυρινθο.

Για το σημερα, για το αυριο των παιδιων μας ας γινουμε η σπουδαια καταιγιδα που ερχεται.

Αυτη που θα σβησει για παντα τα συνθηματα του παρελθοντος και θα καταστησει τις μοιρολατρικες αποδρασεις μας εμπνευση για ενα νεο κοσμο.

Θα αντεξουμε και θα νικησουμε.

Συνείδηση.

Το να είσαι συνειδητοποιημένος είναι μεγάλο πράγμα.

Προέρχεται από μια βαθιά κατανόηση του κόσμου σου και από τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αυτός γίνεται αντιληπτός από τους άλλους γύρω σου.

Δεν είναι εύκολο, το ξέρω.

Για να πετύχεις κάτι τέτοιο, χρειάζεται να καλλιεργήσεις υψηλά επίπεδα συναισθηματικής και κοινωνικής νοημοσύνης, καθώς και να εκθέτεις τον εαυτό σου διαρκώς σε δύσκολες καταστάσεις.

Η βολή μέσα στην οποία προτιμάμε να υπάρχουμε κάθε άλλο παρά βοηθάει την ικανότητα του ατόμου να συνειδητοποιήσει ποιος ή ποια είναι.

Όταν όμως δουλεύεις σκληρά για να ανακαλύψεις κάθε σπιθαμή του είναι σου τότε η ανταμοιβή είναι σπουδαία.

Οι σκέψεις ευθυγραμμίζονται απόλυτα με τις ενέργειές σου και παρατηρείς μια δραματική μείωση στην αμφισβήτηση των ικανοτήτων σου.

Μπορείς να είσαι σε απόλυτη ισορροπία με την ιδέα του εαυτού σου και πώς να τον βελτιώνεις διαρκώς.

Επίσης είναι ο μόνος τρόπος να πετύχεις αυτοκυριαρχία.

Πάλεψε για σένα.

Με μια ανάσα.

Ευκαιρίες που δεν μετρήθηκαν,
 άυπνα είδωλα σε καθρέφτες μπάνιου ρυπαρού.
Όνειρα πνιγμενα σε μαξιλαροθηκες,
 στιχάκια σε οθόνες.

Ξεψυχησμένοι ενθουσιασμένοι σε ένα κενό σύμπαν.
Δίψα για ρουτίνα, για πλαστικά λουλούδια και άχρηστα βαζα.

Να αντιστέκεσαι στη φθορά των φθαρμένων, το κόστος υφάλμυρο.
Σκέψεις διάσπαρτες,
 ένα χάος τακτικό, οργανωμένη η κυψέλη σου.

Χαρές εφήμερες , διαθλασμένες στο πάτο ενος φτηνου ποτηριού.
Αστέρι πεσμένο , ευχή σε αναζήτηση.

...και οταν τελειώσαν τα γράμματα, το βλέμμα μου στάθηκε μεσα στην ίριδα σου.
-"Γνωρίζόμασταν εμείς", μου είπες.

Έκλεισα τα βιβλία, τα γεμάτα πίκρα,
 πέταξα τα μολύβια μου.
Με τα μουντζουρωμένα χέρια μου σε πήρα αγκαλιά.

Τελείωσε ο κόσμος αυτός.
Ξεκίνησε ο δικός μας.

Τόσο απλά, με μια ανάσα, όπως τα έζησα όλα.

Καλοκαίρια.

Τα λυτά σου μαλλιά υπόσχεση για ενα θέρος αιώνιο.

Ο δρόμος αδιάβατος , πείσμα για να χαραχτούν νέοι δρόμοι.

Η σκιά σου ευωδιαστή, γιασεμιά βανίλλιες και ολόγιωμο φεγγάρι.

Το βλέμμα σου απάγκιο των βασανισμένων , σε περίμενα πριν σε σε συναντήσω.

Ένας Άδειος κόσμος από σένα σταμάτησε να υπάρχει, εμφανίστηκες αναδυόμενη στα ναυάγια μου.

Μου άπλωσες τα χερια και μου δωσες το σύννεφο της καρδιάς σου.

Τόσο απλο , τόσο απαλο .

Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου, σύννεφα πλεγμένα με άστρα.

Είναι όλο το φως του έναστρου ουρανού που καρφωθηκε στα μάτια σου.

Είναι Εσύ. Είναι Εγώ. 

Καλοκαίρια.

Που ήσουν τόσο καιρό εσυ?

Aνταλάσσω έστω

μια στιγμή κοντά σου..

Eφήμερα ευτυχισμένος

με όλες αυτές τις άγριες

μέρες που θα ξημερώσουν 

δυστυχώς μακριά σου.

'Oμορφη και απόμακρη 

λάμψη της συνείδησης 

παραδομένη στο ανόητο

παιγνίδι της σιωπής,

καρδιά μου θνήσκουσα 

στις αυριανές ερημιές 

μεγάλων λεωφόρων,

στις νύχτες χάνομαι

εξ αιτίας των μεγάλων

ανατροπών μέσα μου..

Kατακλυσμός τη μέρα

η βίαιη αναπροσαρμογή.

Στην πραγματικότητα

μου κόβεται η φωνή

καταποντίζεται ολότελα

το άθροισμα του ποτέ 

και του πάντοτε

στη διατριβή μου στην 

επιστήμη του αυτονόητου

που στην αφιερώνω

επιστρέφω στην αφετηρία 

της μνήμης σου από όπου

ξεκίνησα για να φτάσω

στα έσχατα της ψυχής μου.

Να πάω ακόμα πιο πέρα 

από την ίδια μου την ζωή 

αργά ο χρόνος με οδηγεί

εκεί που κυριολεκτικά

βρίσκεσαι στο αγγιστρεύον 

του μετέωρου μου μυαλού,

στο χώρο που όλοι οι άλλοι

τον ονομάζουν το άπιαστο ή το εντελώς εξωπραγματικό..

Ο εχθρός Χρόνος.

Ήσυχα τις ύγρες νύχτες του καλοκαιριού ξεγλιστρούσε αθόρυβα από το τσιμεντένιο του κλουβί για να παραδοθεί στο έρεβος του έναστρου ουρανού. Η αντανάκλαση από το μισοανοιγμένο παράθυρο της κουζίνας έδειχνε έναν άντρα, του πήρε χρόνο να καταλάβει πως ήταν αυτός. Τα σημάδια της μεταεφηβείας-ξενύχτια, μεθύσια, συζητήσεις- είχαν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια πάνω του και μέσα του.

Πρόσπαθησε να σφυρίξει αλλά φοβήθηκε μην καταλάβουν πως είναι χαρούμενος-βλέπεις το να είσαι χαρούμενος είναι από μόνο του μια πράξη αντίστασης ενάντια στη ζοφερή πραγματικότητα- και άναψε το τσιγάρο του. 

Ζεστή και υγρή αυτή η νύχτα, τροπική, όπως και τα όνειρα του. 

Ρημαγμένα, ταραγμένα και ακατάστατα, χίλιες σκέψεις , χίλιες αναλύσεις για κόσμους άλλους μακρινούς. 

Το τσιγάρο τελείωνε και αυτός βυθισμένος στην εσωτερική του άβυσσο έκανε μια προσπαθεια να σηκωθει απο τα σκαλοπατια της αυλής. Δεν ηθελε όμως μήτε να σήκωθει μα μήτε και να κάνει τίποτε άλλο. Ήθελα απλά να μην τελειώσει ποτέ η νύχτα εκείνη. Δεν γνώριζε βλέπεις πως ο χρόνος είναι ένα διανυσματικό μέγεθος και πάντα εχθρός της στιγμής. Είναι ο ίδιος εκείνος εχθρός που τον μεγάλωσε και δεν τον αναγνωρίζει πια στις αντανακλασεις των τζαμιών τις νύχτες, αλλά είναι και εκείνος ο εχθρος ο οποιος τον ωρίμασε και σκότωσε τον ενθουσιασμό του. 

Έβαλε όλη του την δύναμη και σηκώθηκε ράθυμα και αργα , κοιτώντας την αντανάκλαση του εαυτού του στο τζάμι του χαμογέλασε. Κάπου τον είχε δεί 15 χρόνια πριν αυτόν τον νεαρό και τούτη η απροσδόκητη συνάντηση εκεινο το βραδυ τον οπλισε με κουράγιο. Είναι νωρίς στον κόσμο αυτο, θυμηθηκε τους στίχους του ποιητή , μπήκε στο σπίτι και έκλεισε  την βαριά πόρτα. 

Το πρωί το μαξιλάρι ύγρο από δάκρυα νοσταλγίας για μια ζωή που ποτε δεν ήρθε, ένα ξυπνητήρι τρελό να μας σκοτώνει και μια μονο σκέψη : Πρέπει να σηκώθω.

  

Χάθηκε μέσα στα πρέπει και δεν έζησε όλα του τα θέλω, ούτε τα μίσα, τα πούλησε στην Ανάγκη για το τσιμεντένιο του κλουβάκι.

Να όμως που εκείνο το πρωινό , πήρε το μηχανακί του, μα δεν πήγε στην δουλειά.

Ξεκίνησε να βρεί ολα του τα θέλω και να μαλώσει με τον Χρόνο και την Ανάγκη. Ίσως να πήρε και τον έφηβο εαυτό του μαζί.

Περίεργα και καταλυτικά τα βράδια στην αυλή, τα αποφεύγει πλέον γιατί μυρίζουν ελευθερία και όνειρο.   

Έσβησε το τσιγάρο και χαθήκε το σύννεφο με τις σκέψεις του. 

Αυλή και μαλακίες, είπε, με έφαγαν τα κουνούπια , κάνει ζέστη και νύσταξα και πρεπει να ξυπνήσω πρωί.

Βλέπεις λοιπόν πως ο Χρόνος και η Ανάγκη τον σκότωσαν για μια ακομα φόρα , εξαπατώντας τον πως είναι ζώντανός?

Ζουμε για τις νύχτες που θα πάρουν εκδικηση οι επιθυμιες απο τους βιαστές της ευτυχίας μας..

Εως τότε, όνειρα..

Ο θόρυβος.

Ήταν ο θόρυβος ίσως της ευτυχίας.

Μελωδικός διάδρομος, χαραγμένος με φως που σε οδηγεί διαμέσου του σκότους.

Το υπόβαθρο των επιλογών μας σε μικρές ακαθόριστες στιγμές, μας καθορίζει.

Από χρόνια οι νύχτες ευωδίαζαν κάτι το ασυνήθιστο.

Τα μεταεφηβικά μας οράματα , οι ιδεαλισμοί μας και οι ακροβασίες των ονείρων είχαν επίλογο λυρικό. 

Βυθιζόμενοι στο άγνωστο αγνοήσαμε την ζωή που μας προσπερνούσε , σκυφτοί όντας επισκιάζαμε τα χαμόγελα της.

Πέσαμε με όλη μας την ορμή και την ματαιοδοξία στο έρεβος δίχως αύριο.

Τη μικρή αιώνια στιγμή της πρόσκρουσης με τον χειρότερο σου εαυτό, την χειρότερη στιγμή, έχεις την ικανότητα να δεις πέρα από τον ορίζοντα, το φως να σκίζει το πυκνό σκότος και να σε τυφλώνει για πάντα.

 Το συνεχές του χωροχρόνου σου σταματά, πρισματικά η συνείδηση σου αναλύει το φως σε όλα τα χρώματα των ουράνιων τόξων, που κάποτε έχασες ή σε βρίσκαν να κλαις στην αναζήτηση των πηγών τους.

Τίποτα δεν μοιάζει να ίδιο πια. Ούτε οι άκρες των γκρεμών που κρυφά καλλιεργούσες κρίνα μονάκριβα, ούτε οι καθρέφτες σου τα ξημερώματα αντικατοπτρίζουν την θλίψη πια.

Ήταν εκεί, ένας θόρυβος που τον αγάπησες πριν τον ακούσεις,

Ένας θόρυβος ευτυχίας, τόσο διαφορετικός από τις θεόπεμπτες και παραπλανητικές μελωδίες των Σειρήνων, Ένας θόρυβος ικανός να σε οδηγήσει στην μέθεξη δια μέσου του ανίκητου φωτός την στιγμή που έπλεες στην άβυσσο,

Τίποτα περισσότερο από την ανάσα της τα βράδια..Ένας θόρυβος, ίσως της ευτυχίας, ίσως του αυριανού κόσμου που θα αλλάξω μαζί της. 

8 χρόνια λυρικές αφηγήσεις ιδεολογημάτων, καταγραφών, επικλήσεων και αναζητήσεων με οδήγησαν στο  μαγικό ήχο της ανάσας της. Συμπαντοσταλμένη εσύ, ολοκλήρωση του μοναχικού μου ταξιδιού ΔΥΝΑΜΩΣΕ τον θόρυβο τούτο.

Μου αρέσει δυνατά η ευτυχία.

Περί Καταστροφής.

Ηρθες οταν ειχα καταρρεύσει, οχι για να με σηκωσεις ξανα. Ηρθες να με απομακρυνεις απο τη σκηνη του εγκληματος. Επιπονα κ ματαια, τυφλα, σκοτωνα τις επιθυμιες μου , τις θυσιαζα για να εξευμενισω την αδηφαγα επιθυμια της ματαιοτητας. Ηρθες και μου ψυθυρισες στο αυτι : "Ειμαι η καταστροφη σου". Ηταν οτι πιο ελπιδοφορο ειχα ακουσει ποτε μου. Σε ζητουσα. Να με στρεψεις κατα του μάταιου και του ανεραστου κοσμου. Ηρθες , οι χιλιες ευχες των καλοκαιρινων διατοντων αστεριων βρηκαν αντικρισμα. Δεν βαδιζω μοναχος στο ηλιοβασιλεμα. Ας καταστραφουμε. Ας στραφουμε κατα του κοσμου αυτου του επιπολαιου. Χορεψε μαζι μου τον τελευταιο χορο της αγαπης. Τραγουδησε μαζι μου για της Αντιγονης τον ανικητο στη μαχη ερωτα. Μα πανω απο ολα τα γραπτα, ζησε μαζι μου, στον αερα και στη βροχη, στο σημερα και στο χρυσο αυριο. Καταστρεψε με , με ολη σου τη δυναμη.  Για 158 χρονια να ζησω μαζι σου, να σταματησω το τραινο στο σταθμο σου και να σπασω τις ραγες. Δεν ειναι που ελειπες, ειναι που με λυτρωνεις και αυτο με κανει πλουσιο και δυνατο. Μαζι σου ο κοσμος ειναι πιο στερεός. Ακλονητη Πανσεληνος σε ενα ουρανο σκοτεινο. Ανικητη και Υπεροχη. Σε ευχαριστω για την καταστροφη.

Πέρι θηραμάτων.

Κυνηγήθηκα από άσπρα χαμόγελα σε σκοτεινές μέρες-ξημερώματα.

Κουραζόσουν, σταματούσες, ούρλιαζες.

Φυσούσες αλαζόνας νότιας, δεν σε άκουγα.

Δεν μπορείς να αντέξεις, να θεωρείς την αντοχή αρχαίο σκότος.

Σου είπα μην αντέξεις. Θα σου αρέσει η κατάρρευση.

Λυτρωτικά ηδονιστική, η πτώση ελεύθερη-πολιορκημένη σου χτυπάει τα τζάμια, εκεί που διαθλάται το φώς μου.

Στο τέλος του χρόνου θα με δεις να στέκομαι, να σε καλώ στη σιγαλιά και στο βορεινό αεράκι.

Μην ξεγελαστείς και αντέξεις και αν τολμήσεις κράτα τα δυό σου χέρια σε προσευχή, μίλα στο Σύμπαν μου. Για εμάς που δεν τα καταφέραμε αλλά αντέξαμε-τολμήσαμε-πέσαμε.

7 Οκτώβρηδες επαναστατικοί- μοναχικοί με παράσημα καρφιτσωμένα βαθία στο σώμα.

Αγαπηθήκαμε-αγαπήσαμε, είναι αυτό το ακαθόριστο στα όνειρα μας.

7 Οκτώβρηδες απόσταση και ένα τσιγάρο μισοσβησμένο να ευλογεί το παρελθόν.

Κάθε απώλεια είναι ένα σημάδι που είδαμε στο ουρανό-αυτόν τον ωραίο βαθυγάλαζο ουρανό.

10 λεπτά πριν  πετάξουμε μαζί στο αρμονικό κύμα του μέλλοντος έρωτα.

Κρατήσου.

Πάμε ξανά.

Κυνηγάω.