Σεληνη.

Ενα ταξιδι που ποτε δεν τελειωνει.
Ενας φοβος που γεμιζει ζαλη την ατμοσφαιρα.
Ο φοβος της ελευθεριας.
Και εμεις τρεχαμε στο λιβαδι, μου κρατουσες το χερι, ευτιχισμενοι και σιγουροι για τον κοσμο που χτιζαμε μεσα μας.
Κυλιομασταν στην μανα γη και τα ανθακια στα μαλλια σου τα καστανοξανθα σε εκαναν να φεγγεις δυνατα στην αγκαλια μου.
Ησουν σαν την Σεληνη, με κοιτουσες με την καλυτερη σου φαση και ζητουσες την ψυχη μου.
Στην εδωσα γεματος ταπεινοτητα.
Σε σενα Γυναικα, Μανα, Κορη, Αδερφη.
Τοσα πολλα και ομως εισαι μια για μενα.

Εισαι η μορφη των παθων μου.