Τα σεντόνια μας.

Η μάνα μου είπε πιτσιρικάς σαν ημούν και γυρνούσα με μάτωμενα γόνατα στο σπίτι,

πως όταν βρω μια γυναίκα να με προσέχει θα ξεχνούσα κάθε πόνο.

Την κοίταξα γέματος απορία, στα 5 μου η μάνα μου ήταν η μοναδική γυναίκα που λάτρευα.

Δεν θα την πρόδιδα ποτέ έλεγα μέσα μου. Ψέματα ένος 5χρονου για να καλοπίανει τους φόβους.

Αθόρυβα.

Έτσι πέρασες την πόρτα με το φωτοκύτταρο, σε κοίταξα σαν να ήσουν αυτό που θα μου έλυνε τα δέσμα της μοναξίας.

Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις πόσα σκοτάδια μοναξίας διέλυσες, με την διάβαση σου από την πόρτα με το φωτοκύτταρο.

Είμαι ένας απλός μοναχικός άνθρωπος. Ήμουν.

Αγάπω κάθε ανάσα σου, ξέρεις τότε, που τις νύχτες ο ύπνος δεν σε πίανει.

Σε κοιτάω κρυφά όταν κοίμασαι και η γάληνη σκίζει βαθία την καρδία μου.

Σε ευχαριστώ, για κάθε νύχτα, κάθε πρωί που ξυπνας δίπλα μου.

Με τον καιρό να είναι κόντρα, εμείς επίμείναμε και κοίτα που είμαστε..

Ιδρωμένοι να μας τυλιγούν τα σεντόνια σε ένα ταξίδι αέναο και μυστηριακό.

Εγώ, Εσύ και τα σεντόνια μας, οι καλύτεροι μάρτυρες του πάθους μας.