Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου
δυό ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες
δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ
που με ξαναστέλναν εξορία.
Και κεινο το πρωί είχα σαν και σένα
τόσα όνειρα
για τη δουλειά που θα' βρισκα,
για έναν περίπατο στα φώτα και στην άσφαλτο,
για λίγο ήλιο...
Και κέινος
που ξαφνικά τα σίδερα τον έδεσαν στο κορμί μου
είχε και εκείνος χαραγμένα τα όνειρά του
στο αυστηρό του πρόσωπο.
(Τον πήρανε χαράματα στις έξι από τη γυναίκα του.)
Όταν βλέπεις στον δρόμο δύο ανθρώπους
με χειροπέδες
μη νομίσεις τίποτα περισσότερο
μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.
Δυό άνθρωποι.
Σαν και σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου