Ευλογημένος ειμί.

Πόσες καληνύχτες μου χρωστάς το ξέρεις?

Είναι τόσες νύχτες που ξάπλωνα με το μαξιλάρι στην αγκαλία μου.

Σε ονειρευόμουν σε τοπία γκρίζα, σε κάθε σελίδα που διάβαζα, σε κάθε βλέμμα μου στην θάλασσα.

Ησούν πάντα η σκέψη μου πριν κοιμήθω, η σιγούρια που αποζήτουσα απο παιδι.

Με ισσορόπησες την στιγμή που χανόμουν, είχα ανέβει ξέρεις πανώ στο σχοινί.

Ας μην σπαταλήσουμε αυτό το βαθύ, θεόπεμπτο καλοκαίρι σε λόγια σκορπία.

Μου οφείλεις τόσα καλοκαίρια, εισαι καταδικασμένη από το ίδιο το Σύμπαν να μου τα χάρισεις.

Σε έναν κόσμο που φλέγεται, σε μια χώρα που καταρέει, οι ελπιδές και τα ονείρα αποθνήσκουν προώρα.

Εκτός αν γνωρίζεις την συνταγή της ευτύχιας.

Ισώς ειμαι ιδεαλιστης, οραματιστης και ουτοπικος.

Ισως...

Σιγουρα όμως, εγώ θα ΖΗΣΩ μεσά από το κόσμο που φτιάχνω...μαζί της.

Μανα, συζυγος, αδερφη, εσυ Γυναίκα, Συμπαντοσταλμένη, Πικροκρατούσα, Ονειρόπολα μήτρα της τελευταιας μου ανάσας εισαι παραπάνω από αυτο τον κόσμο...

Κάθε πρωί ευχαριστώ το Αέναο Διαστελμένο Συμπάν που οι πιθανότητες του σε εφεράν εδώ.

2010 χρονια μετά τον θανάτο κάποιου ιδεαλιστη.

Γυναίκα, ω Γυναίκα, πόσα δάκρυα θα μου σφουγγίσεις με τα μαλλία σου?

Πόσες αγκαλίες θα μου προσφέρεις?

Και εγώ θα σπείρω τον καρπό μου σην Ζωοφόρο κοιλία σου.

Ευλογήμενος ειμί.