Προσωπικό.

Διασχίζοντας τις μεσοπορτες ενός αχαρου κτιρίου αναδύθηκες εμπρός μου.

Η ενέργεια σου φώτισε τον χώρο, λίγα δευτερόλεπτα σιωπής , είχες κάτι να μου πείς.

Ήταν ένα φθινόπωρο διαφορετικά μοιρασμένο ανάμεσα στη λήθη και τον αγώνα και εσύ έφερες θύμισες καλά κρυμμένες στο μπλε σου φόρεμα.

Πλέον έχει μείνει μια αστραπή φωτός εντός μου
Όπως το φως σκεδαστηκε μέσα στα διαυγή γαλαζοπράσινα νερά που έχεις αντί για μάτια.

Και όπως δακρύζεις εσύ άνθρωπο δεν συνάντησα να με πονάει τόσο.

Και όπως οι νευρώνες σου φωτίζονται οι συχνότητες μας ταυτιζομενες παράγουν την τέλεια νότα που ολοκληρώνει το LaCrimosa των επιθυμιών μας.