Χειμώνες αδιαπέραστοι.

Ένα χρόνο έπειτα, τα σεντόνια μαρτύρησαν, το πάθος ξέφτισε, τα πόδια ακολουθούν το μυαλό να τρέχει.
Εκτροχιαζόμαστε στην πτήση για την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Αναζητάμε το φώς σε κάτι που καταρέει.
Οι φίλοι μου αναλώνονται σαν φτηνές ζέρμπερες στην γεμάτη μυγοφτύσματα βιτρίνα ενός επαρχιακού ανθοπωλείου του οποίου εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης.
Όχι γιατί το θελούν.
Τα σχέδια μας, βρεγμένες εφημερίδες πιασμένες με μανταλάκια στο περίπτερο.
Χειμώνες αδιαπέραστοι μισοί και βιαστικοί.
Κάθε βράδυ αγκαλιά με το πολύμορφο μαξιλάρι μας.
Έτσι αρχίζουμε τις πτήσεις μας για τις σκοτείνες πλευρές των αστεριών μας.
Αγγέλους, φωτεινές Παρασκεύες, βασιλικές με τρούλο ή χωρίς, καλές ειδήσεις, άσχημες αναμνήσεις, όλα τα γεννάμε και τα σκοτώνουμε εμείς.
Μόνο και μόνο για ένα πρωτοσέλιδο στην βρεγμένη εφημερίδα των ονείρων μας.
Κανείς δεν θα την αγοράσει γιατί είναι κτήμα δικό μας, γέννημα συγκρούσεων, αναστεναγμών και οινοπνέυματος.
Σε όλες τις ξύλινες μπάρες που φιλοξενούν τα παράξενα όνειρα μας, εκεί θα είμαστε.
Οι τερμίτες της ζωής, οι ζέρμπερες και τα μανταλάκια.