άυπνα είδωλα σε καθρέφτες μπάνιου ρυπαρού.
Όνειρα πνιγμενα σε μαξιλαροθηκες,
στιχάκια σε οθόνες.
Ξεψυχησμένοι ενθουσιασμένοι σε ένα κενό σύμπαν.
Δίψα για ρουτίνα, για πλαστικά λουλούδια και άχρηστα βαζα.
Να αντιστέκεσαι στη φθορά των φθαρμένων, το κόστος υφάλμυρο.
Σκέψεις διάσπαρτες,
ένα χάος τακτικό, οργανωμένη η κυψέλη σου.
Χαρές εφήμερες , διαθλασμένες στο πάτο ενος φτηνου ποτηριού.
Αστέρι πεσμένο , ευχή σε αναζήτηση.
...και οταν τελειώσαν τα γράμματα, το βλέμμα μου στάθηκε μεσα στην ίριδα σου.
-"Γνωρίζόμασταν εμείς", μου είπες.
Έκλεισα τα βιβλία, τα γεμάτα πίκρα,
πέταξα τα μολύβια μου.
Με τα μουντζουρωμένα χέρια μου σε πήρα αγκαλιά.
Τελείωσε ο κόσμος αυτός.
Ξεκίνησε ο δικός μας.
Τόσο απλά, με μια ανάσα, όπως τα έζησα όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου