Ο δρόμος αδιάβατος , πείσμα για να χαραχτούν νέοι δρόμοι.
Η σκιά σου ευωδιαστή, γιασεμιά βανίλλιες και ολόγιωμο φεγγάρι.
Το βλέμμα σου απάγκιο των βασανισμένων , σε περίμενα πριν σε σε συναντήσω.
Ένας Άδειος κόσμος από σένα σταμάτησε να υπάρχει, εμφανίστηκες αναδυόμενη στα ναυάγια μου.
Μου άπλωσες τα χερια και μου δωσες το σύννεφο της καρδιάς σου.
Τόσο απλο , τόσο απαλο .
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου, σύννεφα πλεγμένα με άστρα.
Είναι όλο το φως του έναστρου ουρανού που καρφωθηκε στα μάτια σου.
Είναι Εσύ. Είναι Εγώ.
Καλοκαίρια.
Που ήσουν τόσο καιρό εσυ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου