Ηρθες οταν ειχα καταρρεύσει, οχι για να με σηκωσεις ξανα. Ηρθες να με απομακρυνεις απο τη σκηνη του εγκληματος. Επιπονα κ ματαια, τυφλα, σκοτωνα τις επιθυμιες μου , τις θυσιαζα για να εξευμενισω την αδηφαγα επιθυμια της ματαιοτητας. Ηρθες και μου ψυθυρισες στο αυτι : "Ειμαι η καταστροφη σου". Ηταν οτι πιο ελπιδοφορο ειχα ακουσει ποτε μου. Σε ζητουσα. Να με στρεψεις κατα του μάταιου και του ανεραστου κοσμου. Ηρθες , οι χιλιες ευχες των καλοκαιρινων διατοντων αστεριων βρηκαν αντικρισμα. Δεν βαδιζω μοναχος στο ηλιοβασιλεμα. Ας καταστραφουμε. Ας στραφουμε κατα του κοσμου αυτου του επιπολαιου. Χορεψε μαζι μου τον τελευταιο χορο της αγαπης. Τραγουδησε μαζι μου για της Αντιγονης τον ανικητο στη μαχη ερωτα. Μα πανω απο ολα τα γραπτα, ζησε μαζι μου, στον αερα και στη βροχη, στο σημερα και στο χρυσο αυριο. Καταστρεψε με , με ολη σου τη δυναμη. Για 158 χρονια να ζησω μαζι σου, να σταματησω το τραινο στο σταθμο σου και να σπασω τις ραγες. Δεν ειναι που ελειπες, ειναι που με λυτρωνεις και αυτο με κανει πλουσιο και δυνατο. Μαζι σου ο κοσμος ειναι πιο στερεός. Ακλονητη Πανσεληνος σε ενα ουρανο σκοτεινο. Ανικητη και Υπεροχη. Σε ευχαριστω για την καταστροφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου