Ο θόρυβος.

Ήταν ο θόρυβος ίσως της ευτυχίας.

Μελωδικός διάδρομος, χαραγμένος με φως που σε οδηγεί διαμέσου του σκότους.

Το υπόβαθρο των επιλογών μας σε μικρές ακαθόριστες στιγμές, μας καθορίζει.

Από χρόνια οι νύχτες ευωδίαζαν κάτι το ασυνήθιστο.

Τα μεταεφηβικά μας οράματα , οι ιδεαλισμοί μας και οι ακροβασίες των ονείρων είχαν επίλογο λυρικό. 

Βυθιζόμενοι στο άγνωστο αγνοήσαμε την ζωή που μας προσπερνούσε , σκυφτοί όντας επισκιάζαμε τα χαμόγελα της.

Πέσαμε με όλη μας την ορμή και την ματαιοδοξία στο έρεβος δίχως αύριο.

Τη μικρή αιώνια στιγμή της πρόσκρουσης με τον χειρότερο σου εαυτό, την χειρότερη στιγμή, έχεις την ικανότητα να δεις πέρα από τον ορίζοντα, το φως να σκίζει το πυκνό σκότος και να σε τυφλώνει για πάντα.

 Το συνεχές του χωροχρόνου σου σταματά, πρισματικά η συνείδηση σου αναλύει το φως σε όλα τα χρώματα των ουράνιων τόξων, που κάποτε έχασες ή σε βρίσκαν να κλαις στην αναζήτηση των πηγών τους.

Τίποτα δεν μοιάζει να ίδιο πια. Ούτε οι άκρες των γκρεμών που κρυφά καλλιεργούσες κρίνα μονάκριβα, ούτε οι καθρέφτες σου τα ξημερώματα αντικατοπτρίζουν την θλίψη πια.

Ήταν εκεί, ένας θόρυβος που τον αγάπησες πριν τον ακούσεις,

Ένας θόρυβος ευτυχίας, τόσο διαφορετικός από τις θεόπεμπτες και παραπλανητικές μελωδίες των Σειρήνων, Ένας θόρυβος ικανός να σε οδηγήσει στην μέθεξη δια μέσου του ανίκητου φωτός την στιγμή που έπλεες στην άβυσσο,

Τίποτα περισσότερο από την ανάσα της τα βράδια..Ένας θόρυβος, ίσως της ευτυχίας, ίσως του αυριανού κόσμου που θα αλλάξω μαζί της. 

8 χρόνια λυρικές αφηγήσεις ιδεολογημάτων, καταγραφών, επικλήσεων και αναζητήσεων με οδήγησαν στο  μαγικό ήχο της ανάσας της. Συμπαντοσταλμένη εσύ, ολοκλήρωση του μοναχικού μου ταξιδιού ΔΥΝΑΜΩΣΕ τον θόρυβο τούτο.

Μου αρέσει δυνατά η ευτυχία.