Πέρι θηραμάτων.

Κυνηγήθηκα από άσπρα χαμόγελα σε σκοτεινές μέρες-ξημερώματα.

Κουραζόσουν, σταματούσες, ούρλιαζες.

Φυσούσες αλαζόνας νότιας, δεν σε άκουγα.

Δεν μπορείς να αντέξεις, να θεωρείς την αντοχή αρχαίο σκότος.

Σου είπα μην αντέξεις. Θα σου αρέσει η κατάρρευση.

Λυτρωτικά ηδονιστική, η πτώση ελεύθερη-πολιορκημένη σου χτυπάει τα τζάμια, εκεί που διαθλάται το φώς μου.

Στο τέλος του χρόνου θα με δεις να στέκομαι, να σε καλώ στη σιγαλιά και στο βορεινό αεράκι.

Μην ξεγελαστείς και αντέξεις και αν τολμήσεις κράτα τα δυό σου χέρια σε προσευχή, μίλα στο Σύμπαν μου. Για εμάς που δεν τα καταφέραμε αλλά αντέξαμε-τολμήσαμε-πέσαμε.

7 Οκτώβρηδες επαναστατικοί- μοναχικοί με παράσημα καρφιτσωμένα βαθία στο σώμα.

Αγαπηθήκαμε-αγαπήσαμε, είναι αυτό το ακαθόριστο στα όνειρα μας.

7 Οκτώβρηδες απόσταση και ένα τσιγάρο μισοσβησμένο να ευλογεί το παρελθόν.

Κάθε απώλεια είναι ένα σημάδι που είδαμε στο ουρανό-αυτόν τον ωραίο βαθυγάλαζο ουρανό.

10 λεπτά πριν  πετάξουμε μαζί στο αρμονικό κύμα του μέλλοντος έρωτα.

Κρατήσου.

Πάμε ξανά.

Κυνηγάω.