Η Νήσος.

Μικρές βυθισμένες μέρες, όλες οι γρήγορες ανάσες μας έρπονται σε νερά θολά

Λησμονημένες επιθυμίες καίγονται στην άκρη του λόφου.

Ματαιόδοξο σινιάλο στα πλοία που περνάνε-άν περνάνε.

Η ξηρασία του αέρα καίει τα μάτια-δεν είναι δάκρυα.

Στη νήσο τούτη μειοψηφίες γένναιες στέκονται-αντιστέκονται.

Είναι η ίδια φωτιά που καίει μέσα μας, φωτίζει των αναστεναγμων τα σκοτάδια.

Ήταν που τα νήσια μας τα είχαμε ονειρευτεί χαράματα.

Είναι που μας βρέχει η ίδια θαλασσα , του πόνου η μάνα.

Να την φοβάσαι την θάλασσα, είναι θέριο σε μαγκώνει

Δεν θέλεις να  φύγεις, αυτό είναι το κρίμα.

Για την φωτιά που σε ζεσταίνει και σε καίει.

Για τις επιθυμίες που θα θυσιάσεις πριν εγκαταλεψεις το νήσι.

Ισως και να μην φύγεις , ίσως και να μην φύγω.

Θα σε συναντήσω ένα χάραμα που θα κοίτας για τα πλοία που περνάνε-αν περνάνε.