Μικρή σταγόνα από θαλλασινό νερό, αιώνια κρυμμένη στην στροφή ενός κοχυλιού.
Σε αναποδογύρισα και η πορφύρα σου έβαψε την άδεια μου σελίδα, την τόσο γεμάτη από σιωπή.
Κοίταξα έξω από το παράθυρο, την θάλασσα που δεν υπάρχει και σε είδα εκεί, να περπάτας πάνω. Αθόρυβα και βλάσφημα ξεγελούσες την φύση, όχι εμένα όμως.
Σε μύρισα στα πέυκα των βουνοπλαγίων που κατέβαινες ορμητική, ανεμοσταλμένη και δροσερή.
Έτσι ένιωθα την ανάσα σου να δροσίζει τον καυτό μου λαιμό τα βράδυα που δεν κοιμόμουν και μετρούσα τα σταφυλακία τα σκαλιστά στην γυψοροφή του ταβανιού σου.
Νιώθω την οργή του κοσμού συσωρευμένη κάτω από την άσφαλτο κάθε χάραμα που ποδηλατάω στο άδειο κέντρο της πολής.
Άδικες φωνές να βγαίνουν παραπονεμένα μέσα από τα δικάστηρια και μια πλατεία ελευθερίας που όσο την πλησιάζεις τόσο πιο φυλακισμένός στο κλουβί της δημοκρατίας τους αισθάνεσαι.
Μοναχά εσύ κυκλοφορείς την ώρα τουτή σε όλες τις μόρφες στον νοτισμένο αέρα.
Μακρία ή κοντά, πραγματώνεσαι την μέρα που συναντάς την αλγοριθμική ψυχή σου.
Ήταν που θα ερχόσουν μου είχες πει.
Εγώ, το στριφογυριστό κοχυλί, ο κορινθιακός ρυθμός του ταβανιού, οι θαλάσσες και τα βουνά μου, οι σκέψεις μου και η ζέση του δέρματος μου είναι εδώ.
Εν βόλω, ίσως μέσα σε ένα βόλο θολώτο, παραμορφωμενά ψυχεδελικό να κατοικούμε όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου