Στην κορυφή είναι το νόημα.

Είναι κάτι ανηφόρες ευλογήμενες. Μύριζουν πεύκο και η άσφαλτος είναι νοτισμένη απο στάλες ιδρώτα ανθρώπων.

Καθώς ασθμαίνεις ακούς το ψίθυρο των άστρων να σε καλεί να πολεμήσεις.

Ακόμα και αν σε προδώσουν τα όπλα σου.

Ακόμα και αν λυγίσει το σπαθί σου.

Επιλογές δεν υπάρχουν, νομίζεις.

Μεταμορφώνεσαι, η ενέργεια σου διοχετεύεται στο όλον  και το κοσμικό σύνολο σου ανταποκρίνεται γενναιόδωρα. Μεγαλώνει την ανηφόρα.

Μόνοι και ατάραχοι σε μια καλοκαιρίνη ραστώνη στροβιλιζόμαστε.

Ξεπεσμένοι από έμπνευση, νοστάλγουμε τους γκρεμούς που κρεμούσαμε τα εφηβικά μας πόδια.

Συναισθηματικά φθαρμένοι με πολλά σημάδια στους ώμους μας.

Τα έχουμε όλα γραμμένα.

Πάιζουμε μπάλα με τον φόβο, παίζουμε ξύλο με την λήθη, βάζουμε φωτιά στο δάσος.

Συνεχίζουμε να περπατάμε με πυγμή σε μια ανηφόρα με καμένα πεύκα, με σκληρή άσφαλτο.

Στην κορυφή μας περιμένουν οι ατέρμονοι γκρεμοί της εφηβείας μας, παραλαγμένοι επιμελώς σε Καιάδες.

Τα κρίνα που δεν κόψαμε όταν έπρεπε, τα όνειρα που χαθήκαν στην θέα την πλανεύτρα, το ανέμελο χτύπημα στους βράχους που έκαναν τα πόδια μας, οι πληγώμενες καρδίες μας, τα όχι μας..

Ακονίζουν αργά αλλά σταθέρα την εσωτερική μας λεπίδα καθιστόντας μας έτοιμους.

¨Η να χαράξουμε στην κορυφή, στον βράχο της λήθης τα όνοματα μάς, ή να χαράχτουμε για πάντα βαθιά στα σωθίκα μας.

Ικανοι χαράκτες ή ιδανικοί διαμεληστές?

Στην κορυφή είναι το νόημα.