Δεν πιστευω σε τιποτα.
Θα βγω στο δρομο, θα περπατησω στην ιδια ασφαλτο που 22 χρονια περπαταω.
Θα ξερω το παρελθον, ζωντας το παρον.
Ποιος μιλησε για μελλον?
Τα ονειρα κοστιζουν, τα πληρωνεις με σιωπη.
Στο υψος της ματαιοτητας του σημερα θα σταθω και θα ρωτησω που υπαρχουν καρδιες.
Δεν περιμενω να ζησω.Δεν περιμενω να ονειρευτω.
Περιμενω να γινω η ζωη.
Να γινω ονειρο.
Βουτια στο κενο,βουτια στα ονειρα.
Αποψε δεν υπαρχω.
Ισως να φταει το κρυο.
Οπως παγωσαν τα τριανταφυλλα.
Κρυο γαρ...
Και το δωματιο και αυτο κρυο.
Ω ψυχη μου που να βρεις χειμωνα? Που να δεις θαλασσα? Που να ακουσεις φωνες?
Στο εδω και το εκεινο,σε αυτο και το γιατι?
Επι ματαιως.
Ειναι σκοταδι, η βαρια μυρωδια του καπνου ποτιζει τα ρουχα μου και εγω κοιταω το ρολοι.
Σταματησε.
Αρχισες να με κοιτας, με χρονο παγωμενο, σαδιστικο, και στην αφθαρσια με ερωτευτηκες.
Θα βγω εξω σημερα.
Και ο χρονος?
Ποιος χρονος?
Παγωμενα τριανταφυλλα εγινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου