Είναι ένα ουράνιο τόξο..

Πέσαμε, πονέσαμε, η υγρασία πότισε βαθιά την ψύχη μας.
Δεν μπορούσα να δω τα όνειρα μου, την αυγή, καταραμένη ποταμίσια ομίχλη, πόσες χαραυγές μου στέρησες?
Ξεκίνησα με στηρίγματα, με κολώνες γερές..και έβλεπα το Σύμπαν να τις γκρεμίζει κοιτώντας με γεμάτο ειρωνία στα μάτια..
Καθήμενος με βουβό πόνο εντός μου σε ένα κρύο πεζούλι, με σκουλαρίκι το κινήτο μου, έβλεπα τις Μοίρες να μου πηδάνε το τώρα. Απλανές το βλέμμα μου ήταν.
Λύγισα.
Ακούς εσύ εκεί εξώ?
Λύγισα, πόνεσα, πικράθηκα..
Ξυπνούσα, κοιμόμουν, η ζώη περνούσε από πάνω μου και την ρωτούσα γιατί..
Καθώς ο χωροχρόνος μου καμπυλωνόταν βίαια και έχανα τις ελπίδες μου..Έβρεξε..
Στεκόμενος στο κρύο πεζούλι η βρόμικη βροχή έβρεχε τον αναπτήρα μου και το τελευταιό μου τσιγάρο.
Ακίνητος στάθηκα.
Μια ψυχεδελική δίνη ειρωνείας για ακόμα μια φορα με κατέκλυσε.
Ο χρόνος σταματούσε, δεν βίωνα, πονούσα, μετανοούσα, βλαστήμουσα-δάκρυα, λασπωμένη βροχή γίνανε ένα-τα έβαζα με τον εαυτό μου- με τις Μοίρες μου..
Τότε..
Στάματησε να βρέχει..
Αναμέσα στα βούνα της κοιλάδας του Αξιου, είδα το φώς του Ζωοδοτη Ήλιου να διαθλάται στις εναπομείναντες σταγόνες της βροχής..
Το είδα να διασπαται στα εφτά χρώματα της αρμόνιας..
Ένα ουράνιο τόξο, υπερβλητικό, γαλήνιο..Σε πείσμα της κακομοιριάς, η Φύση μου μιλούσε, με έπιανε σαν αρχέγονη Μάνα από το χέρι για να με βγαλει απο την σπήλιά των ιδέων μου και των παραλογισμών μου..
Αργήσε να συνηθίσει η ψυχή μου την ομορφιά αυτή..
Κάθε μέρα, γέμιζω πείσμα.
Αναπνέω κάθε χαραυγή τα σταγονίδια της ποταμίσιας ομίχλης..οχι με θλίψη...αλλα με χαρά..
Γνωρίζω πως καθε μικρή σταγόνα συνανταει τον Ζωοδοτη Ήλιο και με γεμίζει χρώματα..
Αναπνέω τα χρώματα, γεμίζω την υπάρξη μου και μεγαλώνω.
Ειναί ένα ουράνιο τόξο που ζει μέσα από έμενα..κατέχω τα φάσματα του, κατέχει την ισσοροπια μου..
Είναι ενα ουράνιο τόξο που βλέπω μόνος μου..
Γεφύρώνει με χρώματα την μοναξιά μου με την καθημερίνοτητα μου.
Είναι ένα ουράνιο τόξο....είναι?