Ψυχογραφημα δυσαρμονικό.

Κοίτα που δεν ξερω πια, πως να αρχίσω το ψυχογράφημα μου.
Βλέπεις αλλοιώθηκα. Παραμορφώθηκα, διαστρεβλώθηκα.
Η αγρύπνια του συμπαντος με κατεκλυσε ουκ ολιγα βραδυα.
Απομονωθηκα κοινωνικα και εκει εξω ακόμα δραπετευουν κρινάκια μέσα απο τις χαραμάδες του τσιμέντου.
Η ζωη συνέχισε την πορεια της, αγνοοωντας το παράλληλο συμπαν της κοινωνικης μου μιζεριας.
Εξερεύνησα την μικρότητα του εαυτού μου. Συμβίωσα με τα λάθη μου. Πλήγωσα και πληγώθηκα. Επεσα σαν αλλος Ερυμανθιος Καπρος στις λασπες των Κυνηγών μου.
Μια μαγισσα Κίρκη με καταράστηκε να μεταμορφωνομαι στο απεχθες και το καταστροφικο.
Λυνοντας τα μάγια, αποδεσμευοντας το Αυτο μου απο την χρονοδινη του νησιου Της συνεχίζω το ταξιδι για την Ιθακη.
Ποτε να μην εμφανιστει τουτο το νησι, ας νυμφευτω της Νηιριδες και ας τραβηξουν τα μαλλια μου στην ατερμονη Αββυσο.
Απο εκέι θα αναδυθω, ξεπλυμενος και ξεβρασμένος σε αγνωστες ακτες, γεματος αρμυρα, ψαχνωντας να γευτω τα πρωτα κριταμα και αρμυκια της αγνωστης ακτης.
Εκει εξω θα οικοδομησω το Εγω μου, απο την αρχη μεχρι το επομενο κυμα να γκρεμισει τα παιδικα μου αμμουδενια παλατια.
Χτιζουμε και γκρεμιζουμε, Πολιτικος Μηχανικος είναι η Ζωη. Σου δινει σχεδια για να χτισεις.
Δεν γνωριζω ποιος ειμαι που παω και τι κανω. Ξερω όμως πως θελω να κοψω το πρωτο καρπο απο το καινουργιο μου Δεντρο. Θα το γευτω για πρωτη φορα. Σηκωθηκα απο τις λασπες, εγω ο Καπρος, εγώ ο Ναυαγος, εγώ ο Αυτοκαταστροφικος. Σηκωθηκα.
Το τελευταιο στιχο που ακουσα πριν πεσω με γεματος τις φλεβες μου απο τσιπουρο ηταν: Ποιος θα με θυμαται οταν θα εχω ξεχαστει?
Γυρισα Μανα.