Πέφτουν ολοένα σήμερα νομίσματα πάνω στην πολιτεία, ανάμεσα σε κάθε κόμπο σαν μια σταλαματιά στο χώμα, ανοίγει μια καινούργια χώρα.
"Ήρθε η ώρα, σηκώστε με".
Σηκώστε με από το κρύο πηγάδι, οδηγήστε με στο καταφύγιο του νιπτήρα και της ταπεινότητας.
Εκεί που κάθε πρωί το ζεστό νερό μου θυμίζει πως δεν έχω τίποτα άλλο ζωντανό κοντά μου.
Στο φως που είδα , στο γλυκόξινο φως της λάμπας του μπαρ θα πιω.
Θα ευχηθώ να λάμπει ακόμα τόσο κίτρινα μελαγχολικά και να συνοδεύει τα ποτήρια από το κριθαρένιο κεχριμπάρι που μου κάνουν παρέα τις νύχτες.
Στην αιτία της ύπαρξης μας, στην αιτία της ύπαρξης σου θα πιώ και στην αναιτιότητα της μοναξιάς μου, ώσπου να μεθύσω και ξέρω καλά, εκεί στου παραλογισμού την μέθη, όρθιος θα σταθώ και γλυκά κοιτώντας σε θα σε αγκαλιάσω.
Εγώ, εσύ και η κίτρινη μελαγχολική λάμπα.
Είμαστε τρεις.
Παρέα Μεγάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου