Έρημη ελπίδα.

Ξεροί θάμνοι που  τα ανεμοσούρια μας ταξίδευαν.
Καταραμένα διψασμένοι, καταδικασμένοι να πίνουμε τον ιδρώτα της αυπνίας μας.
Τυφλοί από την σκόνη, υποταγμένοι σε μια θύελλα άμμου και ματαιοδοξίας.
Τα βήματα μας, χάραζαν στο διάβα μας σπείρες ονειροπόλες.

Δεν το μετανιώσαμε ακόμη. Με τα μάτια σφαλιστά, με το μαχαίρι στα δόντια οδεύουμε εμπρός.
Η νυχτερινή αστική μας μέθη, παυσίπονο στα μνημονιακά μας πρωινά.
Τα κουρασμένα από τους οργασμούς και τις διαστροφές μας σώματα δεν παραδίδονται.
Οι διαθέσεις μας, ανελκυστήρες από το ισόγειο στην ταράτσα.

Μειοψηφίες, ιδεολογικές, μειοψηφίες ρομαντικές, μειοψηφίες πάντα.
Στεκούμενες κόντρα στον άνεμο, άφθαρτες από την έρημο, την σκόνη και τον ήλιο.
Αντέχουν να προσδοκούν μια βραδιά ξάστερη και ελεύθερη.
Δεν μετανόησαν, δεν συμβιβάστηκαν, αμφισβήτησαν και ηγούνται.

Υποτάσονται μοναχά στον έρωτα. Την γενεσιουργό δύναμη του σύμπαντος που κάνει τους λίγους πολλούς.

Τίποτα άλλο, παρά πολυταξιδεμένοι θάμνοι, σε πόλεις μειοψηφικές, άυπνες, των ερωτευμένων.

Είμαστε οι σταγόνες της καταιγίδας που έρχεται, εντέχνως κρυμμένοι σε άνυδρες υποτακτικές συστάδες θάμνων.

Τίποτα πιο απλό, τίποτε πιο εκδικητικό.