Νισάφι

Ορισμένοι γνωστοί μου (διότι οι φίλοι ποτέ δε θα μου έλεγαν κάτι τέτοιο) με προτρέπουν «να παρατήσω το σωτηριολογικό μου πρόγραμμα και να κοιτάξω τον εαυτό μου γιατί αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ, κι εμείς μια ζωή την έχουμε, γιατί να την φάμε στην πίκρα και στη ματαίωση;», κτλ κτλ. Τους ενημερώνω ότι τον εαυτό μου κοιτάζω, αλλά η διάστασή μας προφανώς ξεκινά απ’ τον τρόπο που κοιτάζουμε τον εαυτό μας. Δυστυχώς, είμαι από εκείνους που η ευημερία τους έχει ανάγκη τον κόσμο για να πραγματωθεί. Και για να το κάνω νιανιά, υπάρχουν χίλιοι τρόποι να κοιτάξεις ένα ηλιοβασίλεμα: υπάρχει ο τρόπος «τι ωραία που περνάω ο άρχοντας!», υπάρχει ο τρόπος «τώρα βρήκε ο ήλιος να ‘ναι κόντρα και με τυφλώνει και δε θα προλάβω το ραντεβού και δε θα κλείσει το ντιλ…», υπάρχει ο τρόπος «όμορφο, αλλά στο Ακαπούλκο θα ‘ναι ακόμα ομορφότερο», υπάρχει ο τρόπος «άλλη μια χαμένη μέρα απ’ τη ζωή μου τελειώνει», και πολλοί-πολλοί άλλοι. Ο δικός μου τρόπος λέει «τι αξία έχουν τα θαύματα αν δεν σε διαβεβαιώνουν γι’ αυτά χίλια μάτια;» Έτσι κοιτώ τριγύρω κι αναζητώ τους φίλους μου.

 Οι φίλοι μου όμως είναι μακριά, στον αγώνα, στην άχαρη φάμπρικα ή ζαρωμένοι στ’ αχρείαστα. Μερικοί απ’ τους φίλους μου είναι ανάπηροι και γέροι και η βίγλα δεν είναι προσβάσιμη. Άλλοι απ’ τους φίλους μου είναι παιδιά και στη βίγλα δεν υπάρχουν παρά καμένα δέντρα, βρώμα και σκουπιδαριό, πολυτελή ντουβάρια και δρόμοι χωρίς στηθαία. Έτσι, προκειμένου ν’ απολαύσω το θαύμα πρέπει πρώτα να καταφέρω να φέρω τους φίλους μου και να ‘ναι ξέγνοιαστοι κι ασφαλείς, ώστε να αλιεύσω μέσα απ’ το βλέμμα τους την πιο προσωπική μου ευτυχία. Συνεπώς, όσοι δεν καταλαβαίνετε τι λέω, ξεφορτωθείτε με, τυλίξτε τις συμβουλές σας στο χαλάκι της γιόγκα και αμέτε να κάνετε λίγο υπερβατικό διαλογισμό για να βρείτε τη χαρά και την πληρότητα. Νισάφι..