Επτά.

Καταπίνω σύννεφα και χουφτώνω αστερισμούς. Χορεύω βαλς με την Μεγάλη Αρκούδα, παίζω κρυφτό με την Μικρή, σβήνω το Άλφα του Κένταυρου. 

Κι ύστερα, σαν παραχορτασμένος σκύλος, νωχελικά απλώνομαι πάνω στην πλάτη του χάους, ενός καλοσυνάτου βροντόσαυρου που δεν σταματά στιγμή να ταξιδεύει, και εκεί κοιμάμαι ανυποψίαστος για το που θα με βρει η αυγή. 

Έρχονται στιγμές που βρίσκεις στη ζωή όσα μόνο από το θάνατο μπορούσες να ελπίζεις.