ΔΙΔΥΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

kαι τώρα στέκομαι μπροστά στην πύλη της αρνησής μου,στο εδώλιο της κραυγής , στο παραπέτασμα της ομορφιάς μου.
Θυμάμαι να με βλέπω στον καθρέφτη και να χαμογελώ στο απέναντι,να κλείνω το μάτι στον απλήρωτο χαμαιλεοντισμό μου.
Θέλω να με αγγίξω μα φοβάμαι το αλύγιστο εύθραυστο εμπόδιο του γυαλιού,θέλω να το σπάσω, να το ξεπεράσω μα δε θέλω να με χάσω.
Θα ακουμπήσω το δαχτυλό στο δαχτυλό μου,θα αφεθώ σαν σκιά στην προσταγή του βλεμματός μου.
Με βλέπω να μιλάω αλλά δεν με ακούω,θέλω να φωνάξω να με ακούσω... εσύ μου με ακούς;
Ο χώρος γύρω μου ρευστοποίειται σαν το κερί της ζώης μου,το εσύ του εγώ μου νωχελικά αναταράσσει το ρευστο γυαλί.
Σαστισμένος με βλέπω να μου χαμογελώ πονηρά αλλά με σιγουριά,το χέρι μου γνέφει να έρθω πιο κοντά σε εμένα, απλώνεται να με τραβήξει.
Θέλω να το πιάσω , να το αφήσω να με τραβήξει πιο κοντά σ'εμένα,θέλω να γίνω ένα με την απόκρυφη αντί-ύλη της υπαρξής μου.
Νοιώθω μιά λαμπερή δίνη ντυμένη από τις παλιές παιδικές φωνές μου,η έλξη είναι μεγάλη και η ζάλη μηδενίζει την βαρύτητα του κορμιού και του νου.
Το γαλάζιο φώς που με είχε πλημμυρίσει αρχίζει και ξεθωριάζει,μπορώ να δώ μέσα από το εγώ μου, μπορώ να δώ μέσα από το εσύ μου.
Ποθητή συνουσία του εαυτού μου με την αντιθετική ύπαρξη του είναι μου,έχω γίνει το ακέραιο ένα, υπάρχω ολοκληρωτικά .. είμαι αδιαίρετος..
..είμαι αόρατος στον καθρέφτη.