ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

ΚΟΚΚΙΝΑ ΧΕΙΛΙΑ ΕΙΧΕΣ ΣΤΗΝ ΥΓΡΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΣΟΥ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΣ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΣ ΠΟΥ ΕΚΛΑΙΓΑ... ΗΞΕΡΕΣ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΩ, ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΠΟΥ ΜΟΥ ΓΛΥΚΑΙΝΕΣ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΕ ΔΩ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΕ ΑΓΓΙΞΩ ΧΕΙΜΩΝΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΕΦΘΕΙΡΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΚΡΥΩΝΩ. ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΑ ΕΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΕΝΑ. ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ? ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ: ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΦΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΛΑΜΠΡΥΝΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ? ΚΑΙ ΣΕ ΕΙΔΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΑΑΠΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΝΕΙΡΟ. ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΣΟΥ ΧΕΙΛΙΑ ΕΓΙΝΑN ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΙΘΑΚΗ ΜΟΥ...ΕΩΣ ΤΟΤΕ, ΘΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΥΧΝΑ.