Τελευταία τζούρα, τελευταίο τσιγάρο. Εισπνέω την τελευταία σου πνοή, εισπνέω την τελευταία μου ανάσα : χάνομαι μάτια μου στην απουσία της συντροφικότητάς σου και στα κολιέ που φοράς για να τονίζουν τον πανέμορφο λαιμό σου.
Απέναντί μου εκατό χιλιάδες φωτάκια, μα κανένα δε μοιάζει με το φως σου, κανένα δεν είναι τόσο δροσερό όσο εσύ. Όλοι βλέπουν φώτα, εγώ βλέπω σκοτάδια.
Το δέντρο μου λέγεται δαμασκηνιά - το έμαθα μετά από δυο χρόνια - εσύ τι δέντρο παραδεισένιο είσαι; μπορεί να μην το μάθω ποτέ.
Μόνο με την παρουσία σου γεμίζεις την άδεια μου ζωή. Που στην ευχή ήσουν τόσο καιρό, που στην ευχή θα είσαι για μια ζωή; Καλύτερα να μην το μάθω ποτέ.
Καμιά φορά φοβάμαι μην με βαρεθείς και άλλες φορές φοβάμαι οτι σε βαρέθηκα αλλά ποτέ δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τις σκέψεις μου γιατί μετανοιώνω μεμιάς και τις σβήνω - λανθασμένες ηλεκτρικές εκκενώσεις στο κεφάλι μου.
"Ξανά στα παλιά, με στρωμένα χαλιά υποδέχομαι πια αναμνήσεις. Και συ πουθενά, μου πουλάς ακριβά κι αγοράζω κιβώτια τύψεις".
Για μένα το γραψα; προφητικό;
Χτυπάω πλήκτρα αντί να σ' αγκαλιάζω, πεθαίνω αντί να ζω. Τίποτα πια δεν θα ναι όπως πρώτα, ξημέρωσε πάλι, όνειρο ήτανε...
Και απ' το όνειρο ξυπνάω και νιώθω το κρύο να με διαπερνά να με διπλώνει μέσα στο παλιό το σπίτι μου στην Παναγία.
Έμαθα να το αντέχω, να μάχομαι αλλά δεν ξέρω αυτή τη χρονιά πως θα είναι. Ίσως περάσουν κι άλλοι από εδώ, ήμουνα δεύτερος. Ίσως δεν έρθει άλλος κανείς, ίσως να φύγω μακριά από δω, ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες μέσα στα γνωστά θέατρα... Τα θέατρα που με κρατούν ζωντανό, τα θέατρα που θέλω να κάνω ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου