Η Οδύσεεια του Ανθρώπου.

Άκουσα πως κάτι εκεί έξω αλλάζει, μεταβάλλεται.

Αέναα, νύχτες και μέρες, ζητάει την γαλήνη.

Δεν ησυχάζει, δεν ηρεμεί.

Έρχεται τις νύχτες ύπουλα να σου θυμίζει πράγματα που ο καιρός σε κάνει να ξεχνάς.

Φυσάει μαζί με τον αέρα, χωρίζει τα ερωτευμένα φύλλα του φθινοπώρου.

Δεν είναι μόνο του, σέρνει και την αρρώστια του μαζί και την σκορπάει σαρκαστικά.

Γονατίζουν όλοι μπροστά του. Θολώνουν τα τζάμια από τους αναστεναγμούς που σου φέρνει.

Κάνει το χειμώνα ανυπόφορο και το μαξιλάρι δίπλα σου πιο άδειο.

Είναι η μοναξιά που κουβαλάει το χτικιό της.

Είναι η μοναξιά που κουβαλάει την νοσταλγία.

Πως θα σπάσουμε τον κύκλο αυτόν τον φαύλο και άρρωστο?

Μήπως έπρεπε να πέσουμε και να αρρωστήσουμε για να εκτιμήσουμε την ολότητα μας?

Τις απαντήσεις όλες τούτες της γνωρίζει η κόρη του Χάους. Η Αιτιότητα.

Το Χάος γέννησε την Αιτιότητα. Αυτή γέννησε το Σύμπαν.

Ο άνθρωπος όμως δεν γεννήθηκε για να είναι μόνος.

Δημιουργήθηκε να βιώσει τις αρρώστιες της μοναξιάς και της νοσταλγίας.

Να διεκδικήσει την πραγμάτωση του αδυνάτου και να βελτιωθεί.

Διότι Άνθρωπος, Αν-Θρώσκει.

Κάπου εκεί έξω είσαι και εσύ, ο Άνθρωπος που θα με πληρώσει.

Σε βρίσκω και σε χάνω. Σταθεροποιήσου για να μπορώ να μας ολοκληρώσω.

Ένας ακόμα ράθυμος περιπατητής, που κοιτάει τα ερωτευμένα ζευγάρια των ερωτευμένων φύλλων.

Μη φοβάσαι τίποτα.

Μην ελπίζεις σε τίποτα.

Διεκδίκησε την πιθανότητα σου στο όνειρο με θράσος.

Κάνε πως δεν ακούς πως κάτι εκεί έξω αλλάζει.

Γίνε ένας κουφός Έρωτας και μην φοβάσαι. Θα με δέσουν οι συντρόφοι στο κατάρτι και δεν θα μαγευτώ.

Παρά μονάχα μαζί με το καράβι μου στις ξερές σου θα χαθώ.