Βλέποντας το χαμόγελο της αναγκάζεσαι να αγαπήσεις.
Στο κρύο που έχει σήμερα, στην αγκαλιά που αναζητάς, στο τώρα που χάνεις με τον ήλιο.
Εκεί σε έψαχνα, μακριά από τον κόσμο, στην αφθαρσία του εμείς, μακριά από το θνητό μας εγώ.
Όταν αποκαλύφθηκες -ίσως να ήταν η υγρασία της νύχτας-μου φάνηκε πως έβγαινες από παραμύθι. Από το δικό μου μονόχνωτο παραμύθι, στάθηκες σαν ξωτικό ξεπεσμένο στην καταχνιά.
Όταν κοίταξες εμένα, ο χρόνος αλλοιώθηκε και το εγώ έγινε εμείς, πλημμυρισμένος από την αφέλεια και την φρεσκάδα σου ένιωσα ζωντανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου