365 μερόνυχτα γεμάτα ελπίδες και όνειρα που θα διαψευστούν και θα επαληθευθούν.
Έρμαια ενός αέναου κύκλου που κάνουν οι ειρωνικές πιθανότητες γύρω μας.
Εμείς εγκλωβισμένοι εδώ, στα σύνορα μιας χώρας ακροβολίσμενοι να ακούμε τις νότες της μοναξιάς μας.
Στις μεγάλες πόλεις τα άλλα μας μισά να λιώνουν σαν κεριά, ετοίμα να σβήσουν από τον αέρα.
Αντιστέκονται οι σύντροφοι μας στους ζέφυρους της απόστασης.
Μαθημένοι πια, μιλημένοι από την ίδια την μοίρα έχουν βρει το τρόπο να μην τελεύσει πότε η καύσιμή τους ύλη.
Δεν μπορώ.
Δεν μπορώ.
Όπλισα δις την φράση αυτή και την σκόρπισα στον αέρα.
Και τότε την είδα, κορμί της η όμιχλη, μαλλία της τα κυπάρισσια, μάτια της οι στάλες βροχής, την είδα να αναδύεται από το πόταμο, η συν-τροφος, η συναυτουργός του πάθους μου, η αρχή και το τέλος κάθε σκέψης..Η προαιώνια νύμφή του δάσους που φυλάω σκοπιά.
Γυναίκα είπες, πόνος είπες, πάθος είπες, το ένα και το αυτό.
Κράτάω εγώ τα σπίρτα για το δικό σου κερί.
Στάξε πάνω μου και κάψε με.
Αντοχή?
Ατελείωτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου