Ας Άργησα.

Διασχίζαμε τους ίδιους δρόμους.

Κορμιά έρημα και οι δυο μας, σακατεμένα τα πνεύματα μας.

Ούτε μια φορά δεν ανταμώσανε τα βλέμματα μας.

Τεχνάσματα και συμπτώσεις, μοίρα, ειρωνεία.

Καθήμενος με την απουσία της ουσίας, σε αντίκρισα.

Ο χρόνος αλλοιώθηκε γύρω σου.

Διαλύθηκε η ανυπαρξία της ουσίας.

Σε είδα φλεγόμενη να έρχεσαι πάνω μου.

Δεν ήρθα την στιγμή που ήθελες.

Άργησα.

Άργησες.

Χρόνος. Τρέχει για να εκπληρώσει όσα μας χρωστάει η ζωή.

Ζω για τις νύχτες που θα μπερδέψω τα μαλλιά σου στα χέρια μου.

Για τις μέρες που θα μοιραζόμαστε ένα φλυτζάνι καφέ.

Για να γίνει ο ώμος μου μαξιλάρι να ξεκουραστούν τα δάκρυα σου.

Για να παίζουν τα δάχτυλα των χεριών μας ξένοιαστα.

Φλεγόμενη ήρθες επάνω μου.

Ας άργησα.

Είμαι εδώ με τον καιρό να είναι κόντρα.

Είμαι εδώ, το δικό μου καράβι δεν έχει πανιά να φοβηθεί.

Το σκαρί του δαρμένο είναι χρόνια.

Εσύ φλεγόμενη να μου κανείς σινιάλο για να αραξώ στο λίμανι σου.

Εγώ...

Ασε με έμενα.

Χρόνια περίμενα εσένα.